1.Anne baba olarak olaylar karşısında aktif sabır sergileyin ve çocuğunuzun buna şahit olmasına sizi izlemesine fırsat verin. “Sabırlı ol”, demek yerine sabrı sizin yaşadığınızı çocuğunuza gösterin. Dile getirmek etkili olmaz, sabırlı olmayı çocuk öğrenemez.

2.Sabır, bekleme süreci ile öğretilir ve gün boyunca bu durumu öğretecek ve pekiştirecek fırsatlar ortaya çıkar. Yemek zamanları bunlardan biridir.

Ailedeki her birey sofraya oturana kadar, çocuk yemek yemeye başlamamalı, kendini tutmalıdır. Sofradan kalkmak istediği zaman, kalkış iznini almadan önce, her bireyin yemek yemeyi bitirmiş olduğuna emin olmalıdır.

3.Sabır ve zaman duygusu birbirleriyle ilişkilidir ve saatlerin fazla bir şey ifade etmediği çocukluk yıllarında, saatlerini doğal kesintilerle ölçmekten hoşlanırlar. Bu yüzden, on beş dakikalık bir süreyi, yemek yeme süresiyle bağdaştırmak uygun olur.

4.İnsanda, doğuştan gelen aceleci olma yapısı vardır. Sabır ise, sonradan öğrenilir. 3 Yaşından itibaren çocuklarınızla sabretmek üzerine konuşmaya başlayın.

Doğadaki küçük büyük her canlıda insanlar için öğretici değeri yüksek örnekler vardır. Bir karıncanın sabırla buğday taşımasında, bir arının yaptığı balda, bir tavuğun yumurtaları üzerinde beklemesinde sabretmeyi öğretecek anlar vardır.

Çocuğunuzla bir akşam güneşin batışını birlikte izledikten sonra ona evrende her şeyin belli bir zaman aldığını güneşin birden batmadığını sabahın hemen gelmediğini yaratılan her varlığın bir denge içinde zamanını beklediğini söyleyerek, sabırlı olmanın erdemlerini onunla konuşabilirsiniz

5.Çocuğun etrafında, maddi oyuncakların çok fazla bulundurulması ilişkinin sohbetin azlığı sabırsızlığı ve doyumsuzluğu arttırır. Çocuğunuzun her isteğine evet demek yerine ona daha çok sabırla kurulan bir ilişki ve daha nitelikli zamanla sohbetler armağan edin.